म बौलाउँदै छु बिस्तारै
फुलहरुको माला लगाएर आफू
काँडा मात्र दिन्छु प्रियसिलाई
म बौलाउँदै छु बिस्तारै ।
दुनियाँले ढल्यो भनेको धरहराको
टुप्पो सम्मै पुगेर चिच्याउँछु
"आगोले झैँ दन्दनी बालेर
मलाई खरानी पार्न सक्दैन भने
भो नगर त्यस्तो प्रेम "
म बौलाउँदै छु बिस्तारै ।
तिमिलाई प्रेम गर्नु
सन्सारकै सुन्दरतम् अनुभुती हो
तिमिलाई प्रेम गर्नु
सन्सारकै खतरनाक अनुभूति हो
कसरी एउटै कुरा
एकै पटक
यति खतरनाक र
यति सुन्दर हुन सक्छ?
म बौलाउँदै छु बिस्तारै ।
No comments:
Post a Comment