म तेर्सै गैरहें

जसले
बर्षातमा पानी जमेका खाल्डाखुल्डिमा 
फुत्रुक्क फुत्रुक्क उफ्रिरहेको मलाई 
घरभित्र लगेर कबिताको न्यानो ओडायो,
जसले 
मैले कविता भनेर बोलेको तोते बोलीमा 
पहिलो ताली बजायो 
जसले 
मेरो पुरै यौवनको असफल प्रेमलाई 
कपिको पानाहरुमा जम्मा गरेर राख्न सिकायो 
उ नै आज
कवीहरुको माईक्रोबसमा तलाई सिट छैन भन्छ
जसले
कवितालाई पारीभासाले निरङ्कुस नपार्न सिकायो
ऊ नै आज
तैले लेखेको बकम्फुसे कुरा कविता हैन भन्छ
आज
न बालपन
न यौवन
न पर्खालबिनाको मन
म सँग केही बाँकी नहुँदा
उनिहरु उकालो चढिरहे
म तेर्सै गैरहें।